Παρατηρώ πως ζούμε σε μια εποχή που δεν προλαβαίνουμε… τις διαφημίσεις, την τεχνολογία, τις εξελίξεις.
Ξυπνάς, μπαίνεις στα social media και βρίσκεις ένα ωραίο webinar σχετικά με την Εκπαιδευτική Ρομποτική να κάνεις αίτηση, μετά «πετάγεται» ένα συνέδριο Νευροεπιστήμης που σε ενδιαφέρει ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΑ. Δεν περνούν 15 λεπτά, εμφανίζεται διαφήμιση από ένα Summer Research Program στα Genomics που σίγουρα σου κίνησε το ενδιαφέρον. Θέλεις προφανώς να τα κάνεις όλα. Και ίσως είσαι από αυτούς τους τρελούς που τολμούν να τα συνδυάσουν όλα… Παράλληλα, δουλεύεις ή κάνεις μεταπτυχιακό ή διδακτορικό ή όλα μαζί… Ναι υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι. Κοιμούνται; Πώς τα προλαβαίνουν όλα; Μόνο αυτοί το γνωρίζουν!
Η ώρα του βιογραφικού: Μια τρέλα
Άλλο βιογραφικό για την ακαδημία, άλλο για την βιομηχανία… Έρχεται η ώρα της αίτησης για μια δουλειά. Πώς κάνω βιογραφικό; Κάνεις άπειρες αλλαγές μέχρι να είσαι όχι και τόσο σίγουρη, και πάλι αμφιβάλλεις. Πώς θα πάω στη συνέντευξη; Ο τάδε έχει ήδη καταφέρει πολύ περισσότερα πράγματα. Μετά σκέφτεσαι την προϋπηρεσία, ότι δεν πληροίς τις προϋποθέσεις, ότι θα σε πιάσει το άγχος και δεν θα μπορείς να μιλήσεις, ότι ξέχασες τον θερμοσίφωνα ανοιχτό… και κάπου χάθηκες.
Η ώρα της αυτοκριτικής… και της υπερβολής!
Πήρες σωστές αποφάσεις; Έχασες χρόνο σε αυτή την δουλειά; Θα φτάσεις ποτέ εκεί που θέλεις; Και ταυτόχρονα έχεις κάποια deadlines να προλάβεις. Περιμένει μια εργασία για την φασματομετρία μάζας και άλλη μια για μαθηματική μοντελοποίηση σε μια μελέτη του εγκεφάλου που έχεις αναλάβει… και η ζωή κυλά κανονικά με άγχος, χωρίς επιβράβευση και λίγο ακόμα άγχος και όχι τόσο ικανοποίηση με όσα έχεις ήδη καταφέρει. Συνήθως όλα αυτά καταλήγουν σε κάτι βραδιές στο σπίτι - με την κατάλληλη μουσική, και εσένα λίγο στα πατώματα να προσπαθείς να βάλεις σε κουτάκια την εξέλιξή σου μέχρι τώρα. Ανάσες! Μετά θυμάσαι την συμφοιτήτρια που τώρα μόλις τελείωσε με ένα ακόμα paper, ενώ εσύ… δεν έχει γράψει ούτε τρεις γραμμές ακόμα. Μήπως δεν είσαι αρκετά καλή γι’ αυτό που έχεις αναλάβει;
To Ιmposter Syndrome σου «χτυπά» την πόρτα!
Έχεις όλα τα συμπτώματα. Την αίσθηση της συνεχούς ανεπάρκειας. Φοβάσαι την απόρριψη. Κάνεις αυστηρή αυτοκριτική. Σε αμφισβητείς. Πιστεύεις ότι δεν αξίζεις και τόσο μια θέση σε σχέση με κάποιον άλλον. Έχεις τον βασικό φόβο του Συνδρόμου του Απατεώνα, την αίσθηση πως σου δίνονται περισσότερα καλά και επιβράβευση από αυτά που αξίζεις και πως αυτό θα φανεί σύντομα και στους άλλους.
Ο εαυτός μου κι εγώ: Η ώρα της αυτοκριτικής… με ειλικρίνεια
Αυτό παίρνει λίγη ώρα, αλλά όταν αρχίζεις να συνέρχεσαι, βλέπεις ρεαλιστικά όσα έχεις καταφέρει, βάζεις νέους στόχους, παίρνεις τις αποφάσεις σου και «σηκώνεσαι» δυναμικά. Σε αυτό το σημείο, πρέπει να σε επιβραβεύσεις, να σου κάνεις λίγο πατ πατ στην πλάτη για όσα έχεις καταφέρει. Γιατί έχεις καταφέρει πολλά!
Κάποιες φορές, αν το σκεφτούμε, γινόμαστε άπληστοι και αδικούμε μόνοι μας τον εαυτό μας. Θεωρούμε πως άλλοι έχουν πετύχει περισσότερο από εμάς. Μην συγκρίνεις τον εαυτό σου με άλλους, παρά μόνο με το πώς ήσουν εσύ ένα χρόνο πριν, δύο χρόνια πριν… Κανένας δεν είχε την ζωή σου! Όταν τα πράγματα νιώθεις πως δεν τα έχεις και τόσο υπό έλεγχο πια, πως «πνίγεσαι»… έχε λίγο πίστη (εσύ ξέρεις πού)!
Επίσης, είναι ωραίο να παρατηρούμε την εξέλιξη των γύρω μας και να παίρνουμε έμπνευση! Μόνο έμπνευση!
Και μη νομίζεις πως είσαι μόνο εσύ με τέτοιες χαοτικές στιγμές… Όλοι μας (ίσως λίγο υπερβολή) έχουμε ακούσει το “Losing my religion” στις 4 η ώρα το πρωί περιμένοντας ένα email από τον καθηγητή, σβήνοντας και γράφοντας το όνομά μας στο βιογραφικό ή απλά κοιτάζοντας το ταβάνι.
Τέλος, έχει μεγάλη σημασία η πρόθεση, γιατί αναλαμβάνεις μια δουλειά, μια έρευνα, ένα project. Για αναγνώριση; Για την επιστήμη και τον άνθρωπο; Για εσένα; Για τον γείτονα και το σόι; Όλα αυτά και άλλα πολλά;